Turna’nın Kalbi

15 Haziran 1826’da Kara Cehennem Pasa tarafindan Yeniçeri karargâhinin kapisina yaptirilan top atislari, köklü bir Osmanli kurumunun sonuna isaret etmekteydi. Yeniçeri Ocagi kendi hamileri olan Sultan II. Mahmud tarafindan normal sartlarda “küffara“ karsi savas anlamina gelen Sancak-i Serif açilarak yok edilmisti. Böylece dinî bir mahiyet kazanan bu ihtilal, ertesi gün seyhülislamin baskanliginda toplanan ulemanin Bektasi tarikatinin topyekün imhasina karar vermesiyle devam etmisti. Oysa Osmanli ordusunun kalbini teskil eden yeniçeri ocagini kuranlar, padisahin yakin koruma ordusunun Bektasi olmasina karar vermemisler miydi? “Türk’e verilerek“ Türk yapilan ve Islam adina “küffar“ ile savasanlar da yine bu Hiristiyan dogmus devsirme çocuklar degil miydi? Ne olmustu da bu köklü kurum bizzat hamileri tarafindan düsman ilan edilebilmisti? Bu kitap kurulusundan “bozulusuna“ kadar Yeniçeri Ocagini, Yeniçeri Yoldasligini ve Bektasi Yolunu ele almaktadir. (Tanitim Bülteninden)