Sultan Alparslan

Ahalteke binicisini uçururcasina kosturdu. Sultan, ovaya yayilmis ordusunun basina hizla geldi. Muntazam dizilmis ordusu hareket emri beklemekteydi. “Simdi ben de sizin gibi ön cephede dinimiz ve milletimiz için savasacagim. Onun için ok ve yayimi çikariyor, topuz ve kalkanimi elime aliyorum.“ Bir kartal, çok yükseklerde merakla uçuyor, iki ordunun Zehra Ovasi ile Malazgirt Kalesi arasindaki yayilisini merakla seyrediyordu. Kale tarafindaki Bizans ordusunun daha kalabalik, karmasik ve üst üste oldugu; Selçuklu ordusunun ise daha az, seyrek safli ve düzenli bulundugunu anlamis gibi üstlerinde kanat çirpip yalçin kayaliklarda bekleyen akbabalara dogru uzaklasti. Sultan Alparslan, atinin eyerinden kalkip basini uzatarak dört bir yani kolaçan ediyordu. Düsmanlarinin ok menziline girdigini görür görmez hücum emri verip atini kamçiladi. “Hücuum! Hücum aslanlarim! Hücuum!“ Selçuklu öncüleri düsmana bir aslanin avi üzerine atildigi gibi saldirdi. Türk askerleri “Allah! Allah! Allah!“ diyerek yeri gögü inletiyordu. ... Malazgirt Ovasi’nda Günes tepelere dogru inerken meydandaki savasin galibi belli olmustu(Tanitim Yazisindan)