Son Defile

Geldim, buraya kadar işte. İplikleri uç uca ekleyerek, ekmek kırıntılarını izleyerek, sis bulutlarının içinden geçerek, karanlık sokakları adımlayarak geldim. Mühendis, çıkış kapısını biliyor! Kuru götlü Arnavut, sen yine de beğenme beni. Mühendis, çıkış kapısını biliyor! Mühendis, sahne alıyor! “Son hareket şık olmalı!” Söndürün bütün ışıkları! Bundan sonra yalnızca çeliğin parıltısı! O yeter, hepimize yeter! Renklerden renklere, ipliklerden ipliklere, uzak anılara, üstü örtülmüş utançlara, mezarlıklara ve balıkçı barınaklarına kadar uzanan bir hesaplaşma. Kan kardeşliğinden yoldaşlığa varan karmaşık, gırtlak gırtlağa bir dostluğun hikâyesi: Sebo, İsrafil, Muhittin, Nilüfer ve diğerleri… 1970’li yıllar boyunca içinde silahlı mücadelenin de olduğu devrimci harekette yer alan gençlerin 1980 darbesinin karanlığında yaşadıkları… İşkencehaneler, sorgu odalarının pencerelerinden atılanlar ve tutsaklık sonrası savruluşlar… Zaman kayar, ayakta kalanlar yaşlanır; içlerinden biri kendi isteğiyle gittiği “huzurevi”nden kaçar. Unutmaların, unutmak istemelerin, kapanır zannettikçe daha çok kanayan yaraların arasından sıyrılıp geçmişe doğru soluk soluğa bir yolculuğa çıkar. Defterini kapatmadan önce dağılan “bütün”den kalan parçalar için yapması gereken son bir “iş” vardır: O “hayali” unutmamak için, ruhundaki yarayı sarmak için… Tanıtım Metni