Halepli Adil

Günün ilk saatlerinde Halep Kalesi’nden bakıldığında henüz uykudanuyanmamış şehir, görkemli bir mezarlığa benzer. Kimi büyük, kimi küçükmezartaşlarını andıran yapıların arasında tek tük ağaç öbekleri... Sonra yinebirbirine benzeyen taş binalar, taş konaklar… Bu yeknesaklığın içindedüzensiz aralıklarla baş kaldıran minareler... Her şey insan eliyleyapılmamışcasına ufukla, toprağın rengiyle, gökyüzüyle uyum içindedir. Sankiarzın bu noktasında hiçbir şey yok iken gökyüzünden bir taş düşmüş ve suyaatılmışcasına halkalar oluşmuştur çevresinde. Her halka başka zamana ait...Eskiden yeniye doğru yol yol açılıp genişler. Halep, zamanın binlerce yıl içindetaşa işlediği bir nakış gibidir.Var mıydı Halep?.. Hiç oldu mu öyle bir şehir?.. Yoksa anne rahminedüşmeden önce yaşayıp unuttuğumuz bir başka âlem gibi hayalden,kurgudan mı ibaretti? Var mıydı Halep? Sisin, toz bulutunun içinde bellibelirsiz şekillenen zarif taş yapılar, cıvıl cıvıl kapalı çarşı ve görmüş geçirmişcamileriyle sabahın seherinde kımıldanıp canlanan, gün batınca yorgun biraslan gibi hareketleri azalan, yatsı ezanıyla huzurlu bir uykuya teslim olan bueski şehir hiç var oldu mu?