Divanyolu

Osmanli döneminde Istanbul’un ana tören güzergâhi, sultanlarin gösterisli alaylarinin, padisahlarin günlük geçislerinin sahnesi, bugün Divanyolu Caddesi diye andigimiz bir arterden ibaret degil, Topkapi Sarayi’ndan kent surlarina kadar uzanan bütün bir sokak sistemiydi. Birçok Bati ya da Dogu kentinde oldugu gibi burasi kentin baslica ticari ve anitsal simgelerinin hepsini ya da çogunu içinde barindirmiyordu. Neredeyse bes kilometrelik kivrimli güzergâhi fazlasiyla uzundu. Kalabalik ve iktisadi açidan hayati önemi olan birçok semt, Divanyolu ekseninin çok yakininda degildi ve Istanbul’daki Osmanli mimari mirasinin sadece bir kismi bu eksende yer aliyordu. Burada kudret ile ihtisamin sergilenmesi hiçbir zaman toplu bir mimari imge olarak yüceltilmedi. Sokaklar plansizdi ama biçim, tip ve hacim bakimindan çesitlilik hâkimdi. 18. ve 19. yüzyilin baslarinda ilginç ve benzersiz bir kentsel sahne biçimlenirken bu eksendeki yaratici mimarinin tasiyicilari, düzenleme ve üslubu daha geleneksel olan baslica islevsel ve dini yapilardan çok, mezarlik duvari ve sadirvan gibi ikincil ögeler oldu. Profesör Maurice Cerasi bu kitapta imparatorluk kentinin kendine özgü bir parçasini inceliyor ve Osmanli kentsel mekâni ile mimarisinin ideolojik ve estetik karakterini tanimliyor.  M. Cerasi Cenova Üniversitesi Mimarlik Fakültesi ögretim üyesi. Osmanli dönemindeki tarihi kentlerin mimari tasarimlari konusunda çalisan Cerasi’nin 18. yüzyil Osmanli kenti ve mimarisi hakkinda pek çok makalesi yayinlandi. Milano’da 1988’de yayinlanan baslica monografik eseri La Citta del Levante : Civilta urbana e arcittura sotto gli Ottomani nei secoli XVIII-XIX,  Osmanli Kenti : Osmanli Imparatorlugu’nda 18. Ve 19. Yüzyillarda Kent Uygarligi ve Mimarisi basligiyla 1999’da Türkçeye aktarildi