Sonra annem gelirdi yanıma; neden ağladığımı sorardı. Anlatırdım ona. O bir yandan burnumu silmeye çalışırdı. "Ağlama" derdi, "karıncalar vazgeçmez, yuvalarını yine aynı biçimde yaparlar, üzülme!"


Karşıda "çıkış yok" yazısı ve üşüşüyor ...